Wanneer je een dierbare verliest, dan sta je daarna bij elk moment stil dat je met hem of haar had willen delen. Ik verloor mijn moeder op 19-jarige leeftijd. Dat is 30 jaar geleden. Zij was 43 toen ze stierf. Zo’n beetje alle gedenkwaardige momenten stonden nog te gebeuren in mijn leven. En die zou ik zonder haar moeten meemaken. Momenten waar ik haar graag bij had gehad, waar ik haar steun bij kon gebruiken, haar raad en daad.
Mijn eerste keer zonder momenten
De eerste keer de tafel dekken zonder een bord voor je moeder. Ik kan me het moment nog goed herinneren. Eigenlijk wilde ik het 4e bord gewoon wel op tafel zetten. Ik heb het uiteindelijk toch niet gedaan. Ik vond het te pijnlijk voor mijn vader en mijn broertje. Maar het voelde als een gemis, die lege plek aan de tafel.
Haar eerste verjaardag zonder de jarige. Wat een moeilijke dag. Een dag waar ik enorm tegenop gezien had.
De eerste keer kerst zonder mijn moeder vond ik vreselijk. We hadden dat jaar geen kerstboom, geen gezellig kerstetentje. De gezelligheid was sowieso ver te zoeken.
De week erna met oud en nieuw… Ik lag om 10.00 uur in mijn bed. Voor mij geen gelukkig nieuwjaar.
De eerste keer je eigen verjaardag zonder moeder. Het had voor mij de glans verloren. De eerste keer Moederdag zonder moeder. Ik vond het een verschrikking.
Om maar niet te spreken van momenten waar ik haar zo nodig had en heb:
- Liefdesverdriet
- Een nieuwe liefde
- Dé nieuwe liefde
- Mijn trouwdag
- De geboorte van onze dochter
- Mijn tijd in het ziekenhuis voor en na de bevalling
- Haar tijd in het ziekenhuis die 6 weken duurde
- De eerste keer naar huis met je kind
- Mijn eenzaamheid tijdens het eerste jaar dat Marisa geboren was
- Het verwerken van mijn bevallingstrauma
- Een luisterend oor als ik het even niet meer wist met de opvoeding
- De oma die mijn kind moet missen
- Het delen van mijn successen privé en in mijn werk
Hoewel je denkt dat elk moment heel belangrijk is en blijft, toch ben ik de afgelopen 30 jaar wel eens haar verjaardag of sterfdag vergeten. De eerste keer dat dit gebeurde, was heel pijnlijk. Je voelt je enorm schuldig. Wat kan er nou belangrijker zijn dat het gedenken van zo’n dag. En toch, is het een natuurlijk gevolg en helemaal niet zo ongezond. Het geeft ook aan dat je weer je eigen leven durft te leven. Ik heb me in ieder geval voorgehouden dat ik die dagen nog steeds graag gedenk, maar dat ik mezelf niet schuldig ga voelen als ik het vergeet. In mijn hart zit ze sowieso.
Dit jaar gedenk ik haar sterfdag op 16 juni 1999. Al 30 jaar met heel veel momenten die ik zo graag met haar had gedeeld en waarop ik haar zo heb gemist.
Lees ook: de columns van Ongeveertig