Vlak voordat ik de deur uitga, kom ik tot de ontdekking dat mijn sleutels niet op hun plek liggen. Gloeiende, gloeiende, hoe is dit nu weer mogelijk?! Waar kunnen ze nou anders liggen dan op de plek waar ze behoren te liggen? Mijn jaszak? Nope! Andere jas? Neen! Mijn vest die in de auto ligt? Ook niet. Ze lijken wel van de aardbodem verdwenen!
Pas nou eens op je spullen!
Geërgerd sist mijn lief me toe dat ik eens beter op mijn spullen moet letten! Dit is nu al de derde keer in een week tijd dat ik mijn sleutels kwijt ben en hij verzoekt me ernstig mijn spullen eens achter mijn bips op te ruimen, het liefst op een plek waar ik dingen ook makkelijk weer terug kan vinden. Overdrijven kan die hoor, die vent van mij! Alsof deze mr. Perfect zijn spullen altijd weer feilloos terug weet te vinden. Niet dus!
Het mondt uit in een zinloze discussie. De sleutels komen er in ieder geval niet van terug. Ik ben een gewoontediertje, dus ergens moet mijn vaste routine zijn verstoord, wat er voor zorgde dat ik mijn sleutels niet op hun vaste plek terug heb gelegd. Want in tegenstelling tot wat mijn lief zojuist beweerde, leg ik wél altijd alles terug op een vaste plek! Behalve dus wanneer mijn routine wordt verstoord.
Waar ging het mis?
Ik probeer mijn gangen van de afgelopen dagen na te lopen om te achterhalen waar het mis ging. Waar heb ik mijn sleutels gelaten? Ik ken mezelf beter dan vandaag en weet dat ik ze niet ergens ben verloren. Iets waar mijn lief dus wel degelijk aan twijfelt en hier lichtelijk van in paniek schiet.
Terwijl ik mezelf op de bank nestel om geconcentreerd na te gaan wat ik allemaal heb gedaan, keert mijn lief de speelgoedkist ondersteboven en doorzoekt hij de besteklade. Daarna is de garderobe aan de beurt, tezamen met allerlei tassen en rommeltjes. Zelfs de plantenbakken moeten er aan geloven! Oh ja, echt plekken waar je mijn sleutels zult vinden! Hij slaat allerlei plekken gade die nergens op slaan. Zuchtend kijkt hij me aan en verzoekt mij om van die bank af te komen en om hem te helpen zoeken. Ik peins er niet over om als een malloot allerlei onzinnige plekken af te struinen en ondersteboven te keren waarvan ik bij voorbaat al weet dat ik die sleutels daar niet ga vinden. Ik moet zien te achterhalen waar mijn routine verstoord is geraakt, dat is het antwoord en daar zal ik mijn sleutels vinden! Ik haal dus mijn hoofd ondersteboven in plaats van het hele huis.
Niet alleen mijn sleutels raak ik kwijt…
Dat geldt overigens niet alleen voor sleutels die zoek zijn. Dit is ook het geval wanneer ik mijn bankpasje in mijn haast in het voorvakje van mijn tasje deed of in mijn jaszak in plaats van in mijn portemonnee. Als ik een dag later voor de kassa sta en mijn bankpasje uit mijn portemonnee wil pakken, slaat de paniek me om het hart! Mijn bankpasje zit niet in mijn portemonnee. Hij is zoek, hij is weg, hij is kwijt! Om me luttele seconden erna te beseffen dat niets minder het geval is, maar dat het ding gewoon even in het voorvakje van mijn tasje bivakkeert. Paniek om niets, alleen de routine was de dag ervoor even anders verlopen en deze keer had ik het geluk dat dit heel snel bij me doordrong en dat er slechts een dag tussen dit voorval zat. Dat maakt het herinneren ook een stuk makkelijker.
Met schoenen gebeurt dit ook regelmatig. Wanneer het bijvoorbeeld hard regende toen ik thuis kwam van mijn werk, dan trek ik ze al uit bij de schuifpui in de woonkamer, die aansluit op onze tuin. Normaal gesproken trek ik ze bij de voordeur uit. Als ik de volgende dag de regenbui van de dag ervoor al weer ben vergeten, ga ik mijn schoenen bij de voordeur zoeken. Waar ze dus niet liggen….
En zo gaat dat met talloze dingen die zoek lijken. Ze zijn niet zoek, de routine ging anders! Ik vind vrijwel altijd alles weer terug als ik me maar kan herinneren waar het in de routine fout ging.
Ze leken wel in het luchtledige verdwenen!
Met de sleutels was het deze keer eventjes anders. Er leek wel een zwart gat te zijn ontstaan. Geen idee had ik wanneer ik ze voor het laatst had gebruikt. Het deed me denken aan het begin van de week, toen had ik mijn sleutels prompt op het bankje bij de kinderopvang laten liggen. Toen ik buiten was met mijn dochters viel het kwartje pas! Als de wiedeweerga schoot ik weer naar binnen. Gelukkig, ze lagen nog onaangeroerd op het bankje. Uit gemak stopte ik ze in het tasje waar de reservekleding van mijn dochter in zat. Thuis zou ik ze wel weer op hun vaste plek leggen.
Bingo!! Dat was hét moment waar mijn vertrouwde routine werd verstoord, want ik had ze nooit op hun plek teruggelegd! Intussen was dit reeds drie dagen geleden, niet zo gek dat ik deze info niet meteen meer paraat had. Ik stoof op het tasje af en griste zo de sleutels tussen de kleertjes uit! Daar waren ze. Paniek en discussie voor niets. Ze waren niet kwijt, ze lagen gewoon op een andere plek.
