Al is het niet aan me af te zien,  😉  ik ben al enige tijd geen twintig meer! Nu ik die twintig ruimschoots gepasseerd ben, merk ik hier en daar toch al wel aan paar kleine dingetjes dat mijn piep jonge jaren nu écht achter mij liggen. Welke dingetjes dat zijn?

Waaraan merk ik dat ik geen 25 meer ben?

Ik heb geen poezelige voetjes meer

’s Morgens ben ik zo waar wat stram in mijn voeten. Nou ja, ‘wat’? Zeg maar rustig behoorlijk stram. Ik merk nu echt wel dat mijn voeten mij al heel wat jaren dragen en me het leven doorloodsen. Ze voelen sneller stijf en pijnlijk en vervelende kwalen als een likdoorn en hielspoor passeerden ook al eens de revue.

Ziek, zwak en misselijk

Mijn ijzersterke weerstand is niet meer wat het is geweest. Ik ben wel kampioen in kwakkelen. Weken achtereen. Dan voel ik me wel lekker lamlendig, maar niet lamlendig genoeg om me ziek te melden. Slopend is dat na vier weken, waarna ik me dan alsnog ziek moet melden omdat ik me ziek voel van het niet ziek worden. Die weerstand gaat hand in hand met mijn gebit, die ik ooit ook als ijzersterk kon bestempelen. Als mijn weerstand er de brui aan geeft, heb ik ook meer last van ontstoken tandvlees en aften. Iets waar ik eerder werkelijk nooit last van had.

Een nachtje doorhalen? Peanuts…

Onlangs ondervond ik ook dat ik het niet meer aankan om een hele nacht door te halen. Lees: keihard te feesten. In een vlaag van verstandsverbijstering dacht ik heel even dat dit een goed idee was en dat ik dit nog niet was verleerd. Ik kwam er die nacht achter dat ik die verdwaalde bejaarde op dat hippe feestje was. Je weet wel, die ene ouwe sok waar ik me vroeger in mijn gouden jaren altijd over verwonderde in het uitgaansleven. Daarnaast moet ik dit soort dingen gewoon niet meer willen, het is echt een gepasseerd station. Nee, gewoon niet meer doen. Vroeger was ik een dag brak, nu was ik na een maand nog niet de oude. Een afgesloten hoofdstuk dus. Misschien moet ik me eens in geraniums gaan verdiepen ofzo. Grapje natuurlijk! Ik ga me nog even beraden op een fijne, nieuwe hobby die beter bij de fase in mijn leven past.

Het kan me niet warm genoeg! Of… ?

Ik ben dol op de lente en de zomer. De temperaturen zijn aangenaam en ik krijg geen genoeg van het zonnetje. Ooit was het zo dat het me niet warm genoeg kon zijn. Die tijd is nu echt voorbij. Het is me hedendaags al gauw te warm. 22 graden is nog leuk, alles daarboven moet verboden worden. Nooit gedacht dat dat ooit voor mij zou gelden! Van nature ben ik een koukleum, nog steeds. Ik had het nooit snel té warm, een fenomeen die nu dus wel geregeld voor komt.

Dit ging er wél op vooruit

Komen we aan bij mijn haardos. Al enige jaren kijk ik reikhalzend uit naar coupe du grijs. Not! Die grijze haren zijn vandaag, op een enkele verdwaalde grijze haar na, nog in geen velden of wegen te bekennen. Echter is er wel iets anders vreemds met mijn haardos aan de hand. Sinds enkele jaren maakt mijn steile haar, plaats voor een onverklaarbare slag in mijn haren. Ik heb het vermoeden dat mijn zwangerschappen hier ook een bijdrage in hadden. Hoe dan ook, mij hoor je hier niet over klagen. Maar ik vertrouw het nog steeds niet en ik verwacht ieder moment een invasie van die grijze rakkers!

Ik merk wel dat mijn haren niet meer zo snel groeien als vroeger. Hoewel dit niet geldt voor andere plekken. Want ik vind op steeds meer plekken haar, waarvan ik niet wist dat daar ook haar kon groeien. Nice…

Ieder jaar hetzelfde feestje

Heel typisch is, dat ik sinds enkele jaren niet ouder lijk te worden dan vijfentwintig jaar. Op mijn geboortedag vergeet ik acuut hoeveel kaarsjes ik ook al weer uit moet blazen. Een enkeling trapt er in wanneer ik met een stalen gezicht verkondig dat ik al wéér vijfentwintig jaar ben geworden. Dat maakt deze dag dan altijd weer goed. Niets is minder waar, op mijn laatste verjaardag stonden er reeds achtendertig kaarsjes op mijn verjaardagstaart… Ik blijf in denial, al wordt het met de jaren wel steeds ongeloofwaardiger natuurlijk.

Dan nog even dit

Er is nog iets wat ik steeds lastiger vind om bij te houden: de tijd. Die lijkt met de week wel sneller te vervliegen. Uren lijken in no time in jaren te verdampen. Vroeger duurde alles altijd eeuwig. Ieder jaar die verstrijkt, krijgt vergankelijkheid meer betekenis. Steeds meer wordt mij duidelijk dat het leven niet eindeloos voortduurt. Om me heen krijg ik steeds vaker te maken met ziekte en overlijden. Dat betreft ook steeds vaker mensen van mijn eigen leeftijd.

Dit zorgt er ook voor dat ik immens dankbaar ben. Dankbaar voor de tijd die ik heb en dat ik tot dusver nog ongeschonden en gezond het leven doorhuppel…op die paar kleine details na dan.

Lees ook: te oud voor een nachtje stappen