Laatst zat ik in een coffeecorner in Utrecht, te tikken op mijn laptop. Een vierjarig meisje trok aan mijn mouw. “Heb jij een dochter die Eefje heet?” Met haar allerschattigste glimlach keek ze me vragend aan. “Nee. Maar dat vind ik wel een héél mooie naam hoor.” Ze liet me nog even haar armbandje zien, waarna ze weer naar haar taartje toeliep.
Hoe mooi is dat? Kinderen die altijd en overal zichzelf kunnen zijn. Hun verwonderingen en bewonderingen vrij met de wereld kunnen delen. Dit meisje wilde iets vragen, ze liep recht op haar doel af. Zoiets hoort ook normaal te zijn. Ik hoop dan meteen, dat ze dit later ook blijft doen. Als ze twaalf is, iets vaker en bewuster geconfronteerd is met minder fijne reacties van volwassenen en kinderen, misschien zelfs met pesterijen op school. Hoe gaat ze daarmee om en hoe blijft ze ondanks alles toch haarzelf?
Het is niet voor elk kind gemakkelijk het hoofd boven water te houden. Ik kan me nog heel goed mijn eigen worstelingen als tiener herinneren. Ook ik had ‘vijanden’. Ook ik had leraren die de pik op me hadden. Ook ik moest opstaan tegen de minder sociale mensen. Er zijn namelijk altijd en overal wel negatieve mensen, die zelf niet lekker in hun vel zitten. Het enige wat ik kon doen, is zoveel mogelijk mezelf blijven. En dat was best weleens moeilijk. Het was fijn om soms te vluchten en te kiezen voor afzondering.
Ik heb altijd een bovenmatige interesse in persoonlijke ontwikkeling gehad. Ik vond het oprecht leuk om aan mezelf te werken, mezelf beter te leren kennen. En later ook om jongeren dat te laten ervaren. Met een groot gevoel voor rechtvaardigheid en het altijd opkomen voor anderen, was het slechts een kwestie van tijd dat ik zou transformeren tot Docent Weerbaarheid. Samen met een medestander, of eigenlijk: medekrijger. Arno. We hebben een missie. En dat is: een onbezorgde(re) tienertijd voor jongens en meisjes die gewoon zichzelf willen blijven. Het klinkt bijna als vrede op aarde. En zo voelt het ook.
We organiseren binnenkort een kamp. Eind juni kunnen kinderen drie dagen achter elkaar aan de slag met weerbaarheid. Het kamp gaat verder dan een cursus. We zien de kinderen namelijk de hele dag door en oefenen gelijk met ze. Zo raken ze zich niet alleen bewust van bepaalde weerbaarheidsthema’s en hoe ze met moeilijkheden om kunnen gaan, maar oefenen ze onder begeleiding (echte situaties), zodat het een automatisme wordt. Met heel veel plezier en ontspanning trouwens, want we geloven dat iedereen dan nog beter en sneller leert. De kinderen gaan op in het idee dat ze leren denken als een ‘krijger’ of superheld. En zo is het ook. Ze worden hun eigen superhelden.
Kamp Doyo staat helemaal los van karate. Wel heeft Doyo dezelfde waarden die mensen in een traditionele sport als karate (in de dojo) leren: doorzetten, voor jezelf opkomen, grenzen leren kennen en stellen. Onze filosofie is dat we je deze waarden aanmeten, zodat je ze altijd met je meedraagt en de hele wereld altijd en overal jouw dojo is. Mensen denken weleens dat weerbaarheidstrainingen enkel nodig zijn voor kinderen die speciale aandacht nodig hebben. Dat is niet waar. Elk kind is gebaat bij de trainingen. Elk kind is gebaat bij een bepaalde bewustwording, de ontdekkingsreis naar zichzelf en hoe ze daarmee de wereld kunnen trotseren. Wij staan te popelen om ze op deze reis te mogen begeleiden.
Laat de missie maar beginnen!
Dit blog is geschreven door Chantal Straver
