Soms bekruipt mij wel eens het gevoel van; ‘Is dit alles?’ Ik sta op, fris me op, help de kinderen op gang, we ontbijten, kinderen naar school en daarna naar mijn werk. Als ik klaar ben met werken, kinderen ophalen, eten koken, eten opeten, kinderen naar bed, nog even sporten, daarna op de bank en rond 23:00 naar bed. Dat is het wel zo’n beetje. Het kabbelt allemaal een beetje voort. En het is iedere dag redelijk hetzelfde.
Ik kan niet zonder mijn passies
Op mijn werk heb ik het zeker wél naar mijn zin, maar ik heb daar geen kans op doorgroeimogelijkheden. Mits ik een managementfunctie wel zie zitten en dat is nou niet bepaald het geval. Toch was dat exact waar ik zo lang naar hunkerde: vaste werktijden en regelmaat. Een plek waar ik het naar mijn zin had en vooral niet te ingewikkeld. In mijn verleden heb ik dermate veel reuring en onrust gehad, dat ik al moe word van de gedachte alleen om dit op te moeten geven. Ik zit daar goed. Ik heb het geluk dat mijn leidinggevende me heel veel ruimte geeft om mijn passies, schrijven en fotograferen in mijn werk te combineren. Zonder die passies kan ik niet.
Toch is er ook die andere kant, het verlangen naar méér. Meer prikkels en meer uitdaging in het benutten van mijn talenten en passies. Om vervolgens al weer moe te worden van de gedachte om al het veilige en vertrouwde daar voor op te geven. Ik heb niet meer de drang de wereld en de mensheid te redden. Terwijl me dat eerst oeverloos kon motiveren.
Mijn dromen
Als kind droomde ik al van een simpele rijtjeswoning in een nieuwbouwwijk. Verder wilde ik Griekenland ooit eens bezoeken, naar een concert van George Michael en ik wilde actrice of stewardess worden. Of dierenartsassistente? Allen stonden ze ooit eens op mijn lijstje. In Griekenland ben ik meerdere malen geweest, George heb ik in levende lijve gezien en ik woon met mijn gezin in een rijtjeswoning in een nieuwbouwwijk.
Mijn idealen
Nooit zou ik brommer gaan rijden en ook de auto zou ik links laten liggen. Dat is slecht voor het milieu. Die brommer kwam er inderdaad nooit en tja, de auto is toch vaak best een uitkomst. Hoewel ik moet bekennen dat mijn voorkeur hedendaags nog steeds uit gaat naar de fiets. Zoveel mogelijk doe ik op mijn trouwe fiets. Mijn fiets is echt mijn vrijheid. Vroeger als kind en als scholier deed ik alles al op de fiets en dat is eigenlijk altijd zo gebleven! Alleen als het écht moet, zal ik de auto gebruiken. Over trouwen had ik nooit echt een idee en aan kinderen zou ik niet beginnen. Ik ben inderdaad nooit getrouwd, maar ik ben wel de moeder van maar liefst drie dames.
Deze dingen maakte ik waar
Rond mijn 23e had ik mijn rebelse periode en besloot ik na een roerige jeugd, dat het tijd was om mijn pubertijd in te halen en eens lekker tegen de wereld aan te schoppen! Ik liet eens een naaktshoot maken en ik ging eens een nachtje hard op een pilletje. Dingen die totaal tegenstrijdig waren aan mijn karakter, maar waardoor ik dichter bij mezelf kwam dan ooit. Al mag dat misschien wat gek klinken. Beide kostte me destijds bijna mijn relatie. Toch had ik dat niet over willen slaan. En don’t worry, met die relatie kwam het weer goed, we zijn nu nog steeds samen! Al bijna twintig jaar. En ik hield geen slopende verslaving over aan dat eenmalige tripje.
Toen ik nog wat ouder werd leek het me fantastisch om ooit eens een boek uit te brengen, op televisie te komen, in een tijdschrift te staan en ik wilde ooit zeker eens Curaçao, de Malediven, Miami en met stip op 1: Suriname bezoeken. Mijn moeder is in Suriname geboren en ik wil heel graag zien waar zij de eerste tien jaar van haar leven op is gegroeid. Toen die ‘later’ aanbrak is het van die verre reizen nooit gekomen. Dat boek (Koppzorgen) is er inmiddels, ik verscheen eens in het publiek bij verschillende televisieprogramma’s en ik mocht twee keer in een tijdschrift staan.
Is dit die gevreesde midlife crisis?
Maar nu? Nu heb ik vaak het gevoel: ‘Is dit alles?’ De dagen zien er veelal hetzelfde uit en de dromen die ik nog over heb, lijken zover van mij verwijderd of niet meer de moeite waard. ‘Later’ is al lang en breed aangebroken en dat voelt soms best benauwend. Eerst leken de mogelijkheden en dromen onuitputtelijk en nu wordt me steeds duidelijker dat hier een houdbaarheidsdatum aan zit. Mogelijkheden zijn beperkt en dromen zijn er om te koesteren. Zoiets? Ben ik dan toch volwassen geworden? Of is dit die gevreesde ‘midlife crisis’ die de kop op begint te steken? Wat het ook is, het overvalt me soms enorm en dan dringt ineens door dat ‘Is dit alles?’ niet zozeer staat voor het feit dat ik niet blij ben met mijn leven zoals het nu is of de eventuele sleur die ik soms ervaar, maar dat het merendeel van mijn toekomstbeeld nu verwezenlijkt is.
Lees ook de columns: ik ben ook geen 25 meer en daar word je toch veel te oud voor!
