Kinderen verlaten steeds later het ouderlijk huis, lees ik in een nieuwsbericht van het Centraal Bureau van de Statistiek. De schrik slaat me om het hart. Ik zie onze dochter al tot haar 30e in huis blijven wonen. Dat wíl je toch gewoon niet? Hoe oud worden kinderen dan, volgens die statistieken, eindelijk zelfstandig? Ik zoek het op.
Kinderen verlaten later het ouderlijk huis
Gemiddeld zijn kinderen inmiddels 23,5 als ze voor het eerst op zichzelf gaan wonen. In 2012 was dit voor werkende jongeren 22,8 en voor studenten 22,5. In dat cijfer zijn ook volwassenen van 30 opgenomen, wat ik dan persoonlijk weer wat vreemd vind. Een 30 jarige is geen jongere of niet eens een jongvolwassene. Dat is gewoon een volwassen dame of kerel en geloof het of niet… 8,2% van alle 30-jarigen woont nog bij zijn of haar ouder(s).
Zie de tabel hieronder van het CBS.
Lees hier: het artikel van het CBS
Toen ik op mezelf ging
Zelf bracht ik het gemiddelde in 1990 waarschijnlijk ietsje naar beneden. Ik was nog geen 20 toen ik min of meer noodgedwongen het ouderlijk huis moest verlaten. Er was voor mij geen ruimte meer na de intreding van een nieuwe vrouw voor mijn vader met haar 2 kinderen. Uiteindelijk heeft dat verder prima uitgepakt, maar het niet meer welkom voelen heeft me wel lang parten gespeeld.
Laat ik voorop stellen dat ik onze dochter nooit in een dergelijke positie zou manoeuvreren. Als zij ietsje langer bij mama en papa wil blijven plakken, dan mag dat. (Dus bij deze Marisa ?) En ik vind het ook nog een verschil uitmaken of je kind nog studeert of dat het gewoon fulltime werkt. Tegenwoordig wordt het steeds moeilijker om een studentenwoning te vinden die ook nog enigszins betaalbaar is. Maar niet studeren betekent wat ons betreft dus werken en als je werkt, dan betaal je of kost en inwoning of je gaat op jezelf. Dat behoeft geen hogere wiskunde.
Het lijkt me ook prima om daar tegen die tijd regels voor op te stellen. Het blijven voor altijd je kinderen, maar ze moeten ook leren op eigen benen te staan. Het zijn tegen die tijd jongvolwassenen die prima hun eigen broek kunnen ophouden als het moet. En kunnen ze het nog niet, dan moeten ze het leren.
In ieder geval lijkt het mij geen gezonde zaak als onze dochter met 30 nog bij haar mama woont. En lijkt het mij voor mama juist heel gezond als ze na een pittige puberteit en de nodige “los-week-ruzies) weer wat rust krijgt, de bank weer voor haarzelf heeft en de controle over de afstandsbediening terug krijgt ?. Een nieuwe fase breekt aan.
Lees ook: laat jij wel eens de boel de boel?
De foto is van Shutterstock: by Mr. Nikon
Hoi, mijn schoonbroer is deze zomer 30 geworden en we beginnen ons steeds meer zorgen om hem te maken. Mijn vriend en ik zijn 10 jaar samen en in die 10 jaar is zijn situatie niet veranderd. Hij woont nog thuis en het enige dat hij doet is gamen en tv kijken. Soms wat voetballen buiten met zijn jongere broer van 25 (die ook nog thuis woont, maar in zijn laatste studiejaar zit en straks met zijn vriendin gaat samenwonen). Hij heeft geen vrienden en het enige sociale contact heeft hij met zijn ouders en broer en soms met ons. Zijn vader heeft z’n handen er vanaf getrokken, die weet ook niet wat hij met hem aan moet en concentreert zich op zijn werk. Zijn moeder gaat eens per jaar naar de huisarts met dit probleem maar schaamt zich en is er erg verdrietig van. Dit leven gun je je kind niet. Hij bestaat gewoon en dat was het. Hij heeft geen baan, wel 2 jaar geleden een bijbaan, maar stopt er weer mee en heeft altijd een excuus waarom een baan niet voor hem zal werken. Hij heeft geen studie afgemaakt en een studieschuld. Zijn ouders betalen alles voor hem (terwijl wij al jaren zelf ons eten kopen en de huur betalen, zorgverzekering e.d.). Dat vind ik oneerlijk, al zou ik ook niet met hem willen ruilen. Hij heeft nog nooit een vriendin gehad, nog nooit gekust, kijkt waarschijnlijk veel porno en heeft naar mijn idee geen beeld meer van de werkelijke wereld om hem heen. Hij gaat niet op vakantie, hij onderneemt niets. Hij heeft naar het beeld dat wij hebben alle tijd van de wereld maar komt tot niks. Hij wil niet naar een psycholoog… enfin, ik kan vrij weinig vinden over deze situatie dus wellicht is er iemand die kan meedenken over een oplossing? Alvast bedankt.